Ημερολόγιο Οδοστρώματος (1)

Αφού σε προηγούμενο τοστ (2πλό τυρί-γαλοπούλα-μαγιονέζα / γιατί είμαστε και της υγιεινής δια(σ)τροφής) έμαθες φίλε οδηγέ πόσο πολύ μ’ αρέσει το αυτοκίνητο, αποφάσισα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σου τις οδηγικές μου εμπειρίες! :)

Και ναι - Ω! ναι- πίστεψέ με, ούτε λίγες είναι ούτε ανιαρές :)

Φυσικά θα είναι καταλλήλως διανθισμένες γιατί το βλογάκιον τούτο «έχ’ ξεφύγιιι» ολίγον!

Πάμε το λοιπός να πιάκουμαι ένα-ένα τα συμβάντα και να δούμε που θα καταλήξουμε («στου χαντάκ’» :) ):

Προψές, λοιπόνε, έχω φύγει από το σπίτι με το παιδί για να το πάω «σκολείο». Φτάνω έξω από το κτίριο αλλά δεν έχει πουθενά θέση για να παρκάρω.

Ανάβω τ’ αλάρμ και κατεβαίνω μάνι-μάνι να βγάλω τον μικρό από την θέση του και να τον πάω στον παιδικό σταθμό.

Την ώρα που χτυπάω το κουδούνι και βλέπω την δασκάλα του να έρχεται, ΤΣΟΥΠ! ένα αυτοκίνητο από πίσω από το δικό μου. Μ’ έπιασε ένα μικρό άγχος – γιατί δεν θέλω να κάνω τους άλλους να περιμένουνε – αλλά λέω οκ, σε 10 δεύτερα θα είμαι στο αυτοκίνητο. Του κάνω και νόημα με το δάχτυλο (όχι το μεσαίο, ε? :) ) ότι «μισό λεπτάκι, έφτασα» ... κι εκείνη την ώρα κορνάαααρειειειει.......

Πλησιάζω στο αμάξι μου και ακολουθεί ο διάλογος:

(τύπος 55άρης, «βαρύς-κι-ασήκωτος» πουρνό-πουρνό)

Άφρικαν: «Γιατί κορνάρετε κύριε? Ένα λεπτάκι έκανα!» (με φανερά ενοχλημένο ύφος)

Βλάκας: «Δεν έχω ένα λεπτό να χαραμίσω για να πας το παιδί σου στο σχολείο!»

Άφρικαν: «Κι άλλα πράγματα δεν έχετε αλλά σας χάλασε το λεπτό!»

...και θριαμβευτικά αλλά αργά κι επειδικτικά, μπήκα στο αμάξι μου και προχώρησα όοοοοοοσο πιο αργά γινόταν (μην μου σβήσει και τ' αμάξι...γκουχ-γκουχ, αχεμ....ναι...)

:))))))))