23/03/2015
10/03/2015
Declaration
Θα πρέπει να χωνέψω και να εμπεδώσω ότι εδώ είναι ο δικός μου χώρος και δεν δίνω αναφορά σε κανέναν, ούτε για το τι γράφω ούτε για το τι σκέφτομαι ούτε για το πως αισθάνομαι την δεδομένη χρονική στιγμή που καταγράφω κάτι στο προσωπικό μου ημερολόγιο.
Σε όποιον αρέσει, διαβάζει. Όποιος θέλει να σχολιάσει, το κάνει, αφού το ελέγξω μην είναι χυδαίος ο σχολιασμός. Για όποιον δεν κάνουμε, υπάρχουν κι άλλα βλογζ κι άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Αυτά.
Σε όποιον αρέσει, διαβάζει. Όποιος θέλει να σχολιάσει, το κάνει, αφού το ελέγξω μην είναι χυδαίος ο σχολιασμός. Για όποιον δεν κάνουμε, υπάρχουν κι άλλα βλογζ κι άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Αυτά.
30/11/2014
Κυριακή, πριν τα Χριστούγεννα
*πλήττω*
Ώρα αργάμιση, κέντρο, Σύνταγμα ... απέναντι από το μνημείο για τον Άγνωστο Στρατιώτη, πάνω ακριβώς στην πλατεία, και μέσα στα μούτρα μια έτοιμης να σημαιοστολιστεί και φωταγωγηθεί για τα Χριστούγεννα πρωτεύουσας, λινάτσες έχουν απλωθεί σαν τέντες να προφυλάξουν από την βροχή κάποιους ανθρώπους που κοιμούνται σε slipping bags ...
Είναι καμιά 50αριά νοματαίοι και δίπλα τους στον δρόμο προς την Μητροπόλεως μεγάλες μαύρες σακούλες απορριμάτων με (;) ρούχα ... Ποιοι είναι αυτοί και τι δουλειά έχουν να μας χαλάνε το Σαββατόβραδό μας? ... Στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετανία" υπάρχει διπλός γάμος, χλίδας και χαράς για τα ζευγάρια που αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους και με την προοπτική να γεννήσουν νέες ... σ' ένα κόσμο που δίπλα τους θα υπάρχουν άνθρωποι που διαμαρτύρονται κοιμώμενοι στο πεζοδρόμιο ...
* περνάω μια φάση τον τελευταίο καιρό που τα έχω όλα γραμμένα*
Από τα μέσα Νοεμβρίου προσπαθώ να κόψω το τσιγάρο ... Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος σ' ένα φαρμακείο μου είχε πει κάποτε "Πάρτο απόφαση εσύ να το κόψεις, πριν στο κόψει ο γιατρός. Αν στο κόψει ο γιατρός, θα έχεις πρόβλημα".
Όχι, δεν μου το έκοψε ο γιατρός, όχι επίσημα τουλάχιστον ... έχοντας πατήσει τα 40, και ήδη μ' ένα επεισόδιο (μάλλον) καρδιακής αρρυθμίας, άρχισα να ψάχνομαι πολύ. Να δω που στο διάολο βρίσκομαι και στέκομαι. Δεν είμαι σε θέση ν' αφήσω αυτή τη γη ακόμα ...
... αλλά νικάει το αφιλότιμο ακόμα, παρ' όλο που το έχω μειώσει αρκετά, στο μισό και παραπάνω. Χρειάζεται να κάνω περισσότερη δουλειά με τον εαυτό μου.
* στ' αρχίδια μου*
Λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα, σ' ένα νοσοκομείο της πρωτεύουσας, υπάρχει ένα γεγονός που συμβαίνει, που δεν αφήνει τους ασθενείς και τους συνοδούς να κοιμηθούν. Έχουν μαζευτεί καμιά 500αριά άτομα απ΄ έξω και φωνάζουν συνθήματα ... Απ' έξω επίσης δυο κλούβες των ΜΑΤ είναι παραταγμένες και ο ανθός τους έχει ξεχυθεί έξω, προστατεύοντας το νοσοκομείο από την εισβολή ... ή μήπως από την έξοδο? ... Δεν ξέρω ...
Όπως δεν ήξερε και το παράταιρο "ζευγάρι", μάνας και κόρης, που πήγε μπροστά στους ΜΑΤατζήδες και με περίσσια χάρη ρώταγε η κόρη, η όμορφη και ζουμπουρλούδικη, "Γιατί είστε παιδιά εδώ, έγινε κάτι? Εμείς ... ε, εμείς έχουμε έναν φίλο γιατρό εδώ και μας περιμένει" ... Όχι, πολύ καλά ήξερε τι γινόταν, γι' αυτό το λόγο είχαν πάει εξάλλου ... Ένας νέος άντρας ασκεί το δικαίωμα που έχει πάνω στο σώμα του -και μόνο- διεκδικώντας για τον εαυτό του ένα ανθρώπινο και νομικό δικαίωμα που του στερήσανε ... "Άντε μωρέ με τον αναρχοάπλυτο, που θέλει και δικαιώματα" ...
Πάρε να 'χεις, ηλίθιε μεσοΕλληνάκο:
«Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι’ αυτό δεν μίλησα.Μετά ήρθαν για μένα, αλλά μέχρι τότε δεν είχε μείνει πια κανείς να μιλήσει για μένα..»
* κι εμένα μου λείπεις αλλά ...*
Τα ΣΚ τον τελευταίο καιρό έρχονται και παρέρχονται ίδια κι απαράλλαχτα, μ' ελάχιστες εξαιρέσεις διακοπής, Έρχονται και φεύγουν σαν να μην ήρθαν ποτέ. Απλά, για να μου θυμίσουν ότι υπάρχουν κι αυτά μέσα στην εβδομάδα.
Ώρα αργάμιση, κέντρο, Σύνταγμα ... απέναντι από το μνημείο για τον Άγνωστο Στρατιώτη, πάνω ακριβώς στην πλατεία, και μέσα στα μούτρα μια έτοιμης να σημαιοστολιστεί και φωταγωγηθεί για τα Χριστούγεννα πρωτεύουσας, λινάτσες έχουν απλωθεί σαν τέντες να προφυλάξουν από την βροχή κάποιους ανθρώπους που κοιμούνται σε slipping bags ...
Είναι καμιά 50αριά νοματαίοι και δίπλα τους στον δρόμο προς την Μητροπόλεως μεγάλες μαύρες σακούλες απορριμάτων με (;) ρούχα ... Ποιοι είναι αυτοί και τι δουλειά έχουν να μας χαλάνε το Σαββατόβραδό μας? ... Στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετανία" υπάρχει διπλός γάμος, χλίδας και χαράς για τα ζευγάρια που αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους και με την προοπτική να γεννήσουν νέες ... σ' ένα κόσμο που δίπλα τους θα υπάρχουν άνθρωποι που διαμαρτύρονται κοιμώμενοι στο πεζοδρόμιο ...
* περνάω μια φάση τον τελευταίο καιρό που τα έχω όλα γραμμένα*
Από τα μέσα Νοεμβρίου προσπαθώ να κόψω το τσιγάρο ... Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος σ' ένα φαρμακείο μου είχε πει κάποτε "Πάρτο απόφαση εσύ να το κόψεις, πριν στο κόψει ο γιατρός. Αν στο κόψει ο γιατρός, θα έχεις πρόβλημα".
Όχι, δεν μου το έκοψε ο γιατρός, όχι επίσημα τουλάχιστον ... έχοντας πατήσει τα 40, και ήδη μ' ένα επεισόδιο (μάλλον) καρδιακής αρρυθμίας, άρχισα να ψάχνομαι πολύ. Να δω που στο διάολο βρίσκομαι και στέκομαι. Δεν είμαι σε θέση ν' αφήσω αυτή τη γη ακόμα ...
... αλλά νικάει το αφιλότιμο ακόμα, παρ' όλο που το έχω μειώσει αρκετά, στο μισό και παραπάνω. Χρειάζεται να κάνω περισσότερη δουλειά με τον εαυτό μου.
* στ' αρχίδια μου*
Λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα, σ' ένα νοσοκομείο της πρωτεύουσας, υπάρχει ένα γεγονός που συμβαίνει, που δεν αφήνει τους ασθενείς και τους συνοδούς να κοιμηθούν. Έχουν μαζευτεί καμιά 500αριά άτομα απ΄ έξω και φωνάζουν συνθήματα ... Απ' έξω επίσης δυο κλούβες των ΜΑΤ είναι παραταγμένες και ο ανθός τους έχει ξεχυθεί έξω, προστατεύοντας το νοσοκομείο από την εισβολή ... ή μήπως από την έξοδο? ... Δεν ξέρω ...
Όπως δεν ήξερε και το παράταιρο "ζευγάρι", μάνας και κόρης, που πήγε μπροστά στους ΜΑΤατζήδες και με περίσσια χάρη ρώταγε η κόρη, η όμορφη και ζουμπουρλούδικη, "Γιατί είστε παιδιά εδώ, έγινε κάτι? Εμείς ... ε, εμείς έχουμε έναν φίλο γιατρό εδώ και μας περιμένει" ... Όχι, πολύ καλά ήξερε τι γινόταν, γι' αυτό το λόγο είχαν πάει εξάλλου ... Ένας νέος άντρας ασκεί το δικαίωμα που έχει πάνω στο σώμα του -και μόνο- διεκδικώντας για τον εαυτό του ένα ανθρώπινο και νομικό δικαίωμα που του στερήσανε ... "Άντε μωρέ με τον αναρχοάπλυτο, που θέλει και δικαιώματα" ...
Πάρε να 'χεις, ηλίθιε μεσοΕλληνάκο:
«Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι’ αυτό δεν μίλησα.Μετά ήρθαν για μένα, αλλά μέχρι τότε δεν είχε μείνει πια κανείς να μιλήσει για μένα..»
Martin Niemoller
* κι εμένα μου λείπεις αλλά ...*
Τα ΣΚ τον τελευταίο καιρό έρχονται και παρέρχονται ίδια κι απαράλλαχτα, μ' ελάχιστες εξαιρέσεις διακοπής, Έρχονται και φεύγουν σαν να μην ήρθαν ποτέ. Απλά, για να μου θυμίσουν ότι υπάρχουν κι αυτά μέσα στην εβδομάδα.
Και κάπως έτσι, έρχεται στο μυαλό μου το παρακάτω τραγούδι, κάθε Σάββατο πρωί, με ένα "fucking" ανάμεσα ...
29/10/2014
Σκληρά παιδιά...
Την Δευτέρα είχαν γιορτή στο Δημοτικό του παιδιού μου. Όχι ακριβώς τα συνηθισμένα αλλά μια σχολική παράσταση, τον "Φον Δημητράκη". Ήταν αξιέπαινη η προσπάθεια και γελάσαμε πολύ σε κάποια σημεία, όχι τόσο με το θεατρικό όσο με τις προσπάθειες των παιδιών, τα "λαθάκια" και το άγχος τους, χώρια κάποιες φατσούλες που έβγαζαν (θεατρικό) γέλιο από μόνες τους :)
Αυτό, όμως, που συνέβη στο διάλειμμα ανάμεσα στην πρώτη και την δεύτερη πράξη μου θύμισε πόσο σκληρά μπορεί να είναι τα παιδιά, απέναντι στους φίλους και συμμαθητές τους...
Στην τάξη του μικρού μου είναι 12-13 παιδάκια, αριθμός ιδανικός αν αναλογιστεί κάποιος πόσα παιδάκια συνωστίζονται σε άλλα δημοτικά. Εξ αυτών, είναι 3 αγοράκια και τα υπόλοιπα κορίτσια. Στον προαύλιο χώρο συνάντησε 3-4 συμμαθήτριές του κι όλα μαζί τρέχανε και γελάγανε...μέχρι που κάποιο κοριτσάκι αποφάσισε να κοροϊδέψει τον δικό μου για το επίθετό του...
Κρύος ιδρώτας έτρεξε στην ραχοκοκκαλιά μου... Ξαφνικά θυμήθηκα όλα όσα είχα "τραβήξει" εγώ στην ηλικία του και πιο μεγάλος, λόγω του επιθέτου μου. Πόσες φορές, σαν παιδί, είχα ντραπεί και τι προσωπικό αγώνα είχα κάνει για να αποδεχτώ τις κοροϊδίες αυτές και να μην με νοιάζουν... Και πόσο κοπίασα ως επαγγελματίας για να κάνω το επίθετό μου εργασιακό "brand name" (δανείζομαι τον αδόκιμο όρο και να με σχωρνάτε).
Πίστευα πως όλο αυτό το είχα αφήσει πίσω μου αλλά να που ένα 6χρονο κοριτσάκι, σε μια σχολική γιορτή, ήρθε να μου το θυμίσει.Αυτό που πρέπει να κάνω και σύντομα, είναι να κάτσω να μιλήσω με το παιδάκι μου, να του εξηγήσω, να του συζητήσω, να του δώσω την εμπειρία μου, για να μην αισθανθεί τίποτα κακό...να τον προφυλάξω αφού δεν μπόρεσα να τον προετοιμάσω...
Αυτό, όμως, που συνέβη στο διάλειμμα ανάμεσα στην πρώτη και την δεύτερη πράξη μου θύμισε πόσο σκληρά μπορεί να είναι τα παιδιά, απέναντι στους φίλους και συμμαθητές τους...
Στην τάξη του μικρού μου είναι 12-13 παιδάκια, αριθμός ιδανικός αν αναλογιστεί κάποιος πόσα παιδάκια συνωστίζονται σε άλλα δημοτικά. Εξ αυτών, είναι 3 αγοράκια και τα υπόλοιπα κορίτσια. Στον προαύλιο χώρο συνάντησε 3-4 συμμαθήτριές του κι όλα μαζί τρέχανε και γελάγανε...μέχρι που κάποιο κοριτσάκι αποφάσισε να κοροϊδέψει τον δικό μου για το επίθετό του...
Κρύος ιδρώτας έτρεξε στην ραχοκοκκαλιά μου... Ξαφνικά θυμήθηκα όλα όσα είχα "τραβήξει" εγώ στην ηλικία του και πιο μεγάλος, λόγω του επιθέτου μου. Πόσες φορές, σαν παιδί, είχα ντραπεί και τι προσωπικό αγώνα είχα κάνει για να αποδεχτώ τις κοροϊδίες αυτές και να μην με νοιάζουν... Και πόσο κοπίασα ως επαγγελματίας για να κάνω το επίθετό μου εργασιακό "brand name" (δανείζομαι τον αδόκιμο όρο και να με σχωρνάτε).
Πίστευα πως όλο αυτό το είχα αφήσει πίσω μου αλλά να που ένα 6χρονο κοριτσάκι, σε μια σχολική γιορτή, ήρθε να μου το θυμίσει.Αυτό που πρέπει να κάνω και σύντομα, είναι να κάτσω να μιλήσω με το παιδάκι μου, να του εξηγήσω, να του συζητήσω, να του δώσω την εμπειρία μου, για να μην αισθανθεί τίποτα κακό...να τον προφυλάξω αφού δεν μπόρεσα να τον προετοιμάσω...
23/10/2014
Της γιαγιάς τα παραμύθια...
Έχω πολλούς μήνες να γράψω κάτι...δεν είναι νέο αυτό, διαπίστωση είναι...
Ίσως πάλι και να μιλάω δυνατά, στον εαυτό μου...όπως προσπαθώ να τον πείσω τόσο καιρό να γράψει δυο κολυβογράμματα, έτσι, για να υπάρξει λίγη κίνηση...
Αλλά δεν υπάρχει κουράγιο...είναι τόσα πολλά αυτά που τρέχουν που οι περισσότερες κινήσεις είναι πια μηχανικές...
Ξύπνημα, ντύσιμο, ετοιμασία του μικρού για σχολείο, δουλειά...επιστροφή με τα νεύρα κρόσσια συνήθως, διάβασμα τον μικρό, μπάνιο, παιχνίδι, φαΐ, ύπνο...
Οι καλοκαιρινές "διακοπές" υπάρχουν μόνο σαν μακρινή γνώση...ότι τις είχα, τις πέρασα και φύγανε...
Οι "καλές" μου μέρες γίνονται όλο και λιγότερες στο σύνολό τους...
Ίσως πάλι και να μιλάω δυνατά, στον εαυτό μου...όπως προσπαθώ να τον πείσω τόσο καιρό να γράψει δυο κολυβογράμματα, έτσι, για να υπάρξει λίγη κίνηση...
Αλλά δεν υπάρχει κουράγιο...είναι τόσα πολλά αυτά που τρέχουν που οι περισσότερες κινήσεις είναι πια μηχανικές...
Ξύπνημα, ντύσιμο, ετοιμασία του μικρού για σχολείο, δουλειά...επιστροφή με τα νεύρα κρόσσια συνήθως, διάβασμα τον μικρό, μπάνιο, παιχνίδι, φαΐ, ύπνο...
Οι καλοκαιρινές "διακοπές" υπάρχουν μόνο σαν μακρινή γνώση...ότι τις είχα, τις πέρασα και φύγανε...
Οι "καλές" μου μέρες γίνονται όλο και λιγότερες στο σύνολό τους...
22/07/2014
8 χρόνια
Σήμερα, συμπληρώνεται μια 8ετία της ζωής μου, που υπήρξε (και υπάρχει) ως φάρος και λιμάνι της.
Πλήρης, παιχνιδιάρικη, δύσκολη, στενάχωρη, χαρούμενη, ευτυχισμένη μα πάνω απ' όλα γεμάτη αγάπη 8ετία και μ΄ ένα κουκλίστικο επιστέγασμα: το γιό μας!
Αφιερωμένο το τραγούδι στην γυναίκα της ζωής μου αλλά και στον γιο μας, ελπίζοντας κάποτε που θα διαβάζει το βλογ, να καταλάβει πολλά περισσότερα από αυτά που θα του έχουμε μάθει :)
Σ' αγαπώ μωρό μου.
Πλήρης, παιχνιδιάρικη, δύσκολη, στενάχωρη, χαρούμενη, ευτυχισμένη μα πάνω απ' όλα γεμάτη αγάπη 8ετία και μ΄ ένα κουκλίστικο επιστέγασμα: το γιό μας!
Αφιερωμένο το τραγούδι στην γυναίκα της ζωής μου αλλά και στον γιο μας, ελπίζοντας κάποτε που θα διαβάζει το βλογ, να καταλάβει πολλά περισσότερα από αυτά που θα του έχουμε μάθει :)
Σ' αγαπώ μωρό μου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)