Μοναξιά*

...Αγαπώ τον άνεμο, που χαϊδεύει τα μαλλιά σου.
Αγαπώ τον ήλιο, που χρυσίζει τα μάτια σου.
Αγαπώ την βροχή, που κυλάει στο δέρμα σου.
Αγαπώ το σύμπαν, που γεμίζει τις αισθήσεις σου...
Την νύχτα, τ' άστρα κυλούν γοργά στο καλντερίμι τ' ουρανού.
Μικρά φανάρια που φωτίζουν το δρόμο προς την ευτυχία,
τον δρόμο μου.
Δρόμος βατός και άβατος, δύσκολος και εύκολος,
κατήφορος κι ανήφορος, δρόμος χωρίς επιστροφή.
Δίχως αρχή αλλά με τέλος, με άϋλο φως
που θρέφει την ψυχή μου,
σαγηνεύει το μυαλό κι αναταράσει την καρδιά μου.
Στα μάτια μου τρεμοπαίζει μια φωτιά.
Είναι το πύρινο χρώμα του ήλιου π' ανατέλλει,
ρίχνοντας άπλετο το φως και δύναμή του στο σύμπαν,
είναι το ίδιο χρώμα της δύσης,
όταν με απλότητα ζωγραφίζει τη μοναξιά μου
στο μονοπάτι που οδηγεί στα χνάρια της κρύας νύχτας.
Όμως έμελε να μείνει μόνο φως, χωρίς ανταπόκριση...
Μοναξιά και πάλι...


*by Konstantinos R.