Γρηγόρης

Το πρωϊνο ξύπνημα τού ήταν πάντα πρόβλημα. Τα τελευταία βράδυα δεν κοιμάται καλά. Δεν ξέρει κι αν κοιμάται στην ουσία. Πέφτει στο κρεββάτι κουρασμένος … αλλά δεν τον παίρνει ο ύπνος. Μόλις ακουμπήσει το μαξιλάρι ενεργοποιείται αυτόματα το μυαλό του. Λες κι έχει κάποιο μαγικό κουμπί αυτό το μαξιλάρι που μόλις πάει να ξαπλώσει δίνει εντολή στον εγκέφαλο ν’ αρχίσει να σκέφτεται...

Αλλά πάντα έτσι ήταν. Μόνο που δεν μπορεί να το συνηθίσει. Θέλει όταν πάει για ύπνο να κοιμάται αμέσως! Οι μόνες φορές που γίνεται αυτό είναι με την Ελένη...Ή για την ακρίβεια, μετά την Ελένη.

Σηκώθηκε πριν χτυπήσει το κινητό του. Τον εκνευρίζει πια αυτός ο ήχος του. Κάθε πρωί να του θυμίζει ότι «Σήκω, είναι η ώρα να πας στο γραφείο». Δεν φταίει κι αυτό, το ρυθμίζει κάθε βράδυ για το «ω μη γέννειτο»...Μήπως αποφασίσει κάποια μέρα να μην πάει στην δουλειά. Και ξέρει ότι αν γίνει αυτό, θα το κάνει και την επόμενη...και την μεθεπόμενη...

Έφτιαξε τον πρώτο καφέ της ημέρας. Ίσα για ν’ανοίξει το μάτι και να ξυπνήσει ο εγκέφαλος...πόσο πια? Κάθεται στο τραπεζάκι της κουζίνας και στρίβει ένα τσιγάρο. «Θες να σου στρίψω εγώ ένα? Δεν το’χω κάνει πολύ καιρό και δεν ξέρω πως θα βγεί!» , «Προσπάθησε, είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις!» . Με την άκρη του ματιού του την έβλεπε να βγάζει το χαρτί, τα φιλτράκια, τον καπνό...Είναι δύσκολο το στρίψιμο στο αμάξι, αυτός είχε συνηθίσει αλλά δεν ήθελε να την τρομάξει γιατί κρατούσε στα χέρια του το τιμόνι! «Ορίστε, δεν έχει πολύ καπνό μέσα...Χάλια έγινε!» , «Όχι μωρό μου, βγήκε τέλειο!».

Ντύθηκε νωχελικά. Σκεφτόταν την διαδρομή, 1 ώρα στην καλύτερη περίπτωση, χωρίς ιδιαίτερη κίνηση. Η καλύτερη δικαιολογία για την αργοπορία του στην δουλειά. Ποτέ δεν είχε πάει στην ώρα του...και γιατί άραγε? Για να δει τα ξυνισμένα μούτρα του διευθυντή και να του χαλάει την μέρα? Για να του αρχίσει τις απαιτήσεις και, αν δει ότι δεν τον έπαιρνε, τα γλυψίματα? Τον συχαινόταν...τον συχαινόταν και τον μισούσε ταυτόχρονα. Πρώτη φορά στην ζωή του έβγαζε τέτοια συναισθήματα για ένα άνθρωπο...ή δίποδο ον, στην προκειμένη περίπτωση.

Ήξερε όμως ότι δεν μπορούσε να του τα χώσει όπως του αξίζαν. Όχι δεν μπορούσε, δεν έπρεπε. Ξεκίνησε την δουλειά χωρίς μισθό, σαν συνεργάτης του γραφείου, που θα πληρωνόταν επί τω έργω...Μόνο που το «έργο» δεν είχε παιχτεί ακόμα στους κινηματογράφους. Ήξερε ότι του χρειαζόταν η «εμπειρία» που θ’ αποκτούσε, γι’ αργότερα, στον τομέα του. Πίστεψε στα παχιά λόγια του καραφλού με τις ελίτσες (πολλές φορές του θύμιζε τον Σημίτη...στο πιο ψηλό του) και ξεκίνησε με χαρά και περηφάνεια, που θα δούλευε πρώτη φορά σ’αυτό που’χε σπουδάσει...Ακόμα θυμόταν την χαρά της πρώτης μέρας, το χτυποκάρδι του...Γρήγορα όμως τα γεγονότα τον χτύπησαν κατακέφαλα. 4 μήνες κι ακόμα δεν είδε ένα σεντ, μόνο υποσχέσεις.

«Δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση, πρέπει να του πεις κάτι!» , «..........» , «Μα όλοι το ξέρουν ότι ΕΣΥ κρατάς το γραφείο κι ότι αν του έλειπες τίποτα δεν θα’κανε!» , «Του είπα κάποια πράγματα...Αλλά να σου πω κάτι? Τέτοιους αδίστακτους ανθρώπους τους φοβάμαι. Δεν ξέρεις που μπορεί να τον πετύχω αργότερα μπροστά μου. Τον πάω λίγο με το μαλακό ακόμα...» , «...Έχεις δίκιο...».

Πέρασε άλλος ένας μήνας έτσι. Πάλι υποσχέσεις, πάλι παχειά λόγια «έχεις δυνατότητες, είσαι πολύ καλός στην δουλειά σου, κάνε υπομονή, το δουλεύω...», μάλλον τον δούλευε κανονικά. Αν είχε άλλη εναλλακτική, αν είχε άλλη λύση...Αν...