Ενόχληση...

Καλημέρες, καλό μήνα να΄χουμε!

Ξέρω ότι τώρα είστε σε κάποια παραλία και λιώνετε τα κορμιά σας (εκτός από σένα,bato) κι είπα, πριν ξεκινήσω κι εγώ για 'κεί, να γράψω ένα quickie (ποστάκι, όχι σεξάκι-μην παρεξηγηθούμε κι όλας!:-))

Από την μέρα που ξεκίνησα αυτό το blogάκι, συνειδητοποίησα ότι τελικά θέλω πολλά να πω και δεν τα είχα βγάλει τόσο καιρό! Κι η παρουσία/σχόλιά σας με βοηθάνε πολύ σ'αυτό....

Τελικά, ξέρετε τι μ'ενοχλεί πιο πολύ στην ζωή μου ? ...... Το "καλό παιδί" !

Πάντα ήμουν το "καλό παιδί" για όλους και όλες. Στην αρχή μ'άρεσε, ήμουν περήφανος γι'αυτό. Αργότερα, στο γυμνάσιο και το λύκειο, όταν είχαμε τα πρώτα νεανικά σκιρτίματα (τα είχα από το νηπιαγωγείο,βέβαια, αλλά τώρα είχαν άλλη...μορφή:-)) το να είσαι καλό παιδί σήμαινε ότι η κοπέλα που σου άρεσε ερχόταν να σου εκμυστηρευτεί τον καημό της για τον "δικό" της, λες και ήμουν η καλύτερή της φιλενάδα (...γιατρέ,ν'ανησυχήσω?)...
Ακόμα πιο αργότερα, κατάλαβα ότι στον κόσμο των γυναικών το "καλό παιδί"=μαλάκας-που-μας-καλύπτει-τον-εγωισμό-αλλά-εμείς-θέλουμε-τον-μάτσο-που-θα-μας-δέρνει-κι-όλας κτλ

Έτσι, τώρα όποτε ακούω ότι είμαι "καλό παιδί" , θέλω να τον μπουφλίσω, όποιος κι αν είναι αυτός!
Θέλωνα γίνω το "κακό παιδί", μπορώ?










..........................Μπααααααααα........................