Γράφω, γράφεις, γράφουμε...

... και τελικά έρχεται εκείνη η στιγμή που θέλεις να γράψεις τόοοοοοσα αλλά πέφτεις πάνω στην λευκή σελίδα στο βλόγγερ και παθαίνεις το σύνδρομο... Τι σκατά να γράψω τώρα? Από που να ξεκινήσω και που να το πάω? Όπως μου βγει ή να το ρετουσάρω? Να είμαι αληθινός ή να είμαι μασκαρεμένος?...

Κι έχεις κι εκείνο το τόσο γνωστό αίσθημα του πνιγμού στον λαιμό σου...

Μαθαίνεις να νικάς...επίπονα, το κάθε κομμάτι να το βγάζεις με κόπο και ιδρώτα, ν' αλλάζεις δέρμα και να σκοτώνεις ταυτόχρονα...

Κι είναι μεγάλη νίκη να σκοτώνεις τους δαίμονές σου και να βρίσκεις τον εαυτό σου και την θέση σου, μέσα σου... Γιατί, τελικά, τίποτα άλλο δεν αξίζει από αυτό. Κι ίσως, κάποια στιγμή, καταφέρεις ν΄αγαπήσεις τον εαυτό σου, γι' αυτό που βλέπεις το πρωί στον καθρέφτη όταν κοιτάς...