Σκότωνε Κουζουλούς...

...Πλήρωνε Τζερεμέδες...

Σε ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη

Τι να πεις και τι να πω...
έχω 2 ώρες που κοιτώ
την άδεια σελίδα του βλόγερ

Αυτά...

Τι άλλα παιδάκια?

Πείτε κανά νέο, μην λέμε όλοι για τις εκλογές που κέρδισε ο (Τ)Σύριζα κι έχασε η (νου)Δούλα αλλά πανηγυρίζει γιατί δεν κατάπιε την ελιά το ποτάμι και κανείς δεν κοιτάει το αυγό του Κολόμβου που έμαθε γράμματα και δεν βάζει πια τον σταυρό ανάμεσα...

Τι άλλα?

Στα μπουρδέλα κλείσανε τα κόκκινα φώτα γιατί θα τις ψήνανε στα καμίνια αλλά κατά τ' άλλα "μωρή χαζιάαααα" ο άλλος πάει για πορδηπουργός. Τελεία. Και παύλα. Και το πιστεύει.

Τι άλλα?

Κατά τ' άλλα η λεβεντογέννα είπε ναι στο νέο Τ-σόκ και να μην χαίρονται κάποιοι γιατί θα τους φτύνουν και θα κολυμπούν 10 μέρες με τα κύματα.

Τι άλλα?

Ο φίλος μου ο Χρήστος παραληρεί εις τας Ευρώπας που μένει και λέει ότι η κυβέρνησης έχασε την λαϊκή ετυμηγορία και ότι ψηφιστεί από 'δω και πέρα είναι παράνομο...κι εσύ καμένος, φίλε μου αλλά οκ, στην δουλειά είχες screensaver τον Δικέφαλο και τώρα είσαι Άρης για να γουστάρεις.

Τι άλλα?

Μίλαγα μ' ένα φιλαράκο μου από τα παλιά το Σάββατο: "Είμαι μουδιασμένος και άυπνος κι αισθάνομαι γαλήνη και πόνο μαζί. Κι αισθάνομαι να μ΄ αγαπούν κι αισθάνομαι να αγαπώ, όχι με την ιδιότητα του εγωκεντρικού, αλλά βαθιά, πολύ, μέσα μου. Κι είμαι κοντά και είμαι μακρυά. Κι έχουν έρθει τα πάνω-κάτω και τα μέσα-έξω και τα μπρος-πίσω και δεν ξέρω πόθεν κλάνει το μπαρμπούνι..." , "ΑΑΑΑΑ, αυτό να το προσέξεις, φίλος, είναι επικίνδυνα παιχνίδια τα μπρος-πίσω, μην έχεις κανένα ατύχημα και σπάσεις κανά πόδι".
Με κοίταξε με απορία.
Τον κέρασα ποτό.

Τι άλλα?

Ε πείτε κι εσείς τίποτα, όλο εγώ μιλάω (και σιγοσφυρίζω από το πρωί...πάνω απ' όλα πχχχοιότης...) !!!

True

Μεθεόρτια

Κι εκεί που κάθεσαι αμέριμνος
και πίνεις το κρασί σου,
έρχεται αυτός ο γάτος,
"σαν από πριν γεμάτος",
να μυρίσει την πληγή.

Κι όταν σε κοιτάει στα μάτια
βλέπει πως τα κομμάτια
δεν είναι πια εδώ
είναι μια πανοπλία
κι ένα σπαθί διπλό.

Κι ο γάτος ξέρει καλά
πως ο σκύμνος είναι μακρυά.
Γιατί είναι τα μάτια της αυτά
που θα κρατούν μια για πάντα
το λιοντάρι αγκαλιά.

Γράφω, γράφεις, γράφουμε...

... και τελικά έρχεται εκείνη η στιγμή που θέλεις να γράψεις τόοοοοοσα αλλά πέφτεις πάνω στην λευκή σελίδα στο βλόγγερ και παθαίνεις το σύνδρομο... Τι σκατά να γράψω τώρα? Από που να ξεκινήσω και που να το πάω? Όπως μου βγει ή να το ρετουσάρω? Να είμαι αληθινός ή να είμαι μασκαρεμένος?...

Κι έχεις κι εκείνο το τόσο γνωστό αίσθημα του πνιγμού στον λαιμό σου...

Μαθαίνεις να νικάς...επίπονα, το κάθε κομμάτι να το βγάζεις με κόπο και ιδρώτα, ν' αλλάζεις δέρμα και να σκοτώνεις ταυτόχρονα...

Κι είναι μεγάλη νίκη να σκοτώνεις τους δαίμονές σου και να βρίσκεις τον εαυτό σου και την θέση σου, μέσα σου... Γιατί, τελικά, τίποτα άλλο δεν αξίζει από αυτό. Κι ίσως, κάποια στιγμή, καταφέρεις ν΄αγαπήσεις τον εαυτό σου, γι' αυτό που βλέπεις το πρωί στον καθρέφτη όταν κοιτάς...