Argumentum ad populum

Στον απόηχο του κλεισίματος της ΕΡΤ έχουμε βρεθεί μ' ένα μούδιασμα στο αριστερό χέρι, μην ξέροντας αν είναι έμφραγμα ή μυικός πόνος επειδή σηκώσαμε μια κούτα 50 κιλά. Ως γνήσιοι Έλληνες, που στο βίωμά μας έχει περάσει η "άποψη των πολλών είναι σωστή" -μαζί με πολλά άλλα κουσούρια μας- έχουμε ρωτήσει όλους τους γείτονες, τους θείους, τις ξαδέρφες, τους συγγενείς, τους μπατζανάκηδες κι αυτούς που το έπαθαν, τι να είναι αυτό. Κι όπως συμβαίνει στις αντίστοιχες περιπτώσεις, παίρνουμε την "άποψη του κοινού" για βοήθεια.

Τα τινά είναι δύο: ή πάμε στον γιατρό που είναι κατάλληλος για την διάγνωση του πιθανού εμφράγματος (οπότε είτε προλαμβάνουμε το θάνατο είτε μας χαρακτηρίζουν γραφικούς "έλα μωρέ, δεν στα είπα εγώ?") ή βάζουμε αλοιφές και παίρνουμε αντιφλεγμονώδη (οπότε είτε πεθαίνουμε είτε "είδες που τζάμπα φοβόσουν?"). Θα με ρωτήσετε τώρα ποιος είναι ο γιατρός (αν μη τι άλλο) στην περίπτωσή μας.

Πριν απαντήσω σ' αυτό θα ήθελα να κάνω μια μικρή αναδρομή...Μια αναδρομή των τελευταίων 3 χρόνων, έντονων μνημονιακών πολιτικών και αντιπαραθέσεων. Κανείς δεν αντιλέγει ότι σ' ένα κράτος που η ρεμούλα, η ρουφιανιά, το βόλεμα, ο ραγιαδισμός, ο ωχαδερφισμός κι η αρπαχτή βασιλεύουν, έπρεπε να γίνει ένα restart. Όχι μια "επανίδρυση" αλλά μια νέα οριοθέτηση αξιών, λειτουργιών, θεσμών και καταστάσεων. Αυτό, που θα έπρεπε πρώτοι απ' όλους εμείς οι ίδιοι να απαιτούμε από τους εαυτούς μας. Όταν απαιτεί ο καθένας μας από τον εαυτό του, το απαιτεί και για το σύνολο της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει. Κι όταν γίνεται αυτό, δεν υπάρχει περίπτωση ΠΟΤΕ να ανεβάσεις στην εξουσία -την οποιαδήποτε εξουσία- κάποιους οι οποίοι είναι ενάντια στον εαυτό σου και στην κοινωνία σου.

Στην Ιατρική μας μάθανε ότι στην εξελικτική πορεία του ανθρώπου ενσωματώθηκαν στο γονιδίωμά του χαρακτηριστικά που ξεκίνησαν ως επίκτητα αλλά στην πορεία αποδείχτηκαν καίρια για την επιβίωση του. Στον καιρό μου, 2  χαρακτηριστικά είναι κυρίαρχα: ο ωχαδερφισμός και ο ραγιαδισμός. Τα χρόνια που περάσανε από τους 4+ αιώνες της Τουρκοκρατίας δεν είναι πολλά και το σύνολό τους δεν είναι τέτοιο ούτως ώστε να τα θεωρήσουμε ως καίρια για την επιβίωση των Ελλήνων. Και με ιατρικούς όρους, δεν αρκούν χρονικά για να ενσωματωθούν στο γονιδίωμά μας. Καταρρίπτω λοιπόν τους ισχυρισμούς ότι "είναι στο DNA του Έλληνα" αυτά τα χαρακτηριστικά.Αλλά...

Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο ΑΛΛΑ. Το χρέος των πολιτικών που ανεβάζουμε ΕΜΕΙΣ στην εξουσία (θα έπρεπε να) είναι να εργάζονται και να δουλεύουν για το καλό το δικό μας (του καθένα ξεχωριστά) και της κοινωνίας μέσα στην οποία συνυπάρχουμε όλοι. Δυστυχώς, επειδή ξεπηδάνε μέσα από τα σπλάχνα μας, ξέρουν πολύ καλά τα ελαττώματά μας, τα "κουμπιά" μας αν θέλετε. Ξέρουν πολύ καλά την "πολιτική" διαίρει και βασίλευε. Ξέρουν ότι είμαστε τόσο "αλληλέγγυοι" μεταξύ μας που κοιτάζουμε ΜΟΝΟ αυτά που ενοχλούν προσωπικά και για τους άλλους δεν μας νοιάζει. Εξάλλου, γι' αυτό βρίσκονται σ' αυτή τη θέση, γιατί τους ανεβάσαμε να εξυπηρετούν ΜΟΝΟ τον καθένα από 'μας. Τι έχουν καταφέρει αυτοί οι κύριοι? Να καταβαραθρώσουν την κοινωνία στο όνομα "της ανάπτυξης και της εξυγίανσης", στρέφοντας τον έναν απέναντι στον άλλον.

Ας μην γελιόμαστε. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Δεν βγήκαν "ξαφνικά" όλες αυτές οι λίστες με τις μισθοδοσίες όλων των κλάδων εργαζομένων, κατά καιρούς. Ανάλογα τι σκοπούς εξυπηρετούσαν, για να "χτυπήσουν" τον εκάστοτε κλάδο, βγάζανε "στην φόρα" εισοδήματα για να εκνευρίσουν την "κοινή γνώμη" (=την γνώμη του όχλου δλδ) για να τους έχουν με το μέρος τους και να μην αντιδράσουν σ' αυτό που επρόκειται να κάνουν. Όπως είπε και ο Μπρεχτ: «Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου».

Τους έχουμε επιτρέψει να ευχόμαστε να ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα, αντί να πάμε την δική μας στο γιατρό να την κάνουμε καλά. Και για να επανέλθω στα τηςΕΡΤ. Το ίδιο πράγμα προσπάθησαν να κάνουν κι εδώ. Με τις μισθοδοσίες των υψηλοπάροχων "υπαλλήλων", με την εμφάνιση όλων των στραβών ενός -ακόμα- Δημόσιου Οργανισμού, προσπαθούν να στρέψουν την "κοινή γνώμη" εναντίων όλων. Οι προύχοντες δημόσιοι υπάλληλοι versus των ιδιωτικών και των ανέργων. Και φυσικά με άρμα την "εξυγίανση" ενός Δημόσιου Οργανισμού. "Αποφασίζομεν και διατάσσομεν" το κλείσιμο της ΕΡΤ...έτσι απλά, με μια υπογραφή. Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό ήταν λιγότερο αιματηρό από τα τανκς αλλά το αποτέλεσμα το ίδιο.

Για τις φωνές εντός, εκτός κι επί τ' αυτά της ΕΡΤ θα σας παραπέμψω εδώ για να δείτε να εκφράζεται το "διαίρει και βασίλευε". Στην πλειονότητά μας δεν μας άρεσε το πως λειτουργούσε η ΕΡΤ αλλά αυτό δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα που βιώνουμε τώρα. Ένα σφίξιμο έχω στο στομάχι από την Τρίτη 11-6-2013, ώρα 23.12, όμως...Πάντως, θα συμφωνήσω με τον Πιτσιρίκο ότι "Μου αρέσει που πολλοί δημοσιογράφοι της ΕΡΤ κάνουν την αυτοκριτική τους. Είναι σωστό αυτό, αφού, επί τρία χρόνια, πέφτουν κορμιά στη χώρα, και η πλειοψηφία των δημοσιογράφων της ΕΡΤ έκανε την ανήξερη, ενώ δεν ήταν λίγοι και αυτοί που σνόμπαραν τους διαδηλωτές." και "Σε κάθε περίπτωση, η ΕΡΤ γράφει την πιο χρυσή σελίδα της ιστορίας της, αφού, για πρώτη φορά, είναι ελεύθερη. Μου αρέσει πολύ που μπαίνουν διάφοροι καλεσμένοι μέσα στο στούντιο – ή μιλάνε περαστικοί έξω από το στούντιο- και λένε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι. Αυτό είναι δημόσια τηλεόραση. Θα μιλήσει και ο τρελός. Και θα τον ακούσουμε όλοι.[...] Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η ΕΡΤ είναι ανοιχτή. Στο χέρι μας είναι να την κρατήσουμε ανοιχτή και ελεύθερη. Μπορούμε να στηρίξουμε τους εργαζόμενους της ΕΡΤ -και οικονομικά-, ώστε επιτέλους η χώρα να έχει μια ελεύθερη δημόσια τηλεόραση και μια από τις καλύτερες τηλεοράσεις του κόσμου. Συνεχίζουμε να πληρώνουμε για την ΕΡΤ, και η ΕΡΤ περνάει στα χέρια των πολιτών. Στα δικά μας χέρια."

Το θέμα μας, όμως, δεν είναι μόνο η ΕΡΤ, και η κάθε ΕΡΤ, με τις απολύσεις των χλωρών που καίγονται μαζί με τα πολλά ξερά. Το θέμα είναι το χτύπημα, κατ' εμέ το τελειωτικό, που έλαβε αυτό που (θέλουμε ακόμα να) ονομάζουμε "Δημοκρατία". Γιατί αφού "το πείραμα πέτυχε" και δεν έγινε θρυαλλίδα ν΄ανάψει την μπαρουταποθήκη του Αρκαδίου, τότε ο σβέρκος του Ρωμιού πολλούς ζυγούς υπομένει ακόμα. Για μένα, θα έπρεπε ΑΥΤΟ να γίνει το εφαλτήριο να ξυπνήσουμε όλοι, να μας ταρακουνήσει όλους και τα δούμε τα πράγματα κατάματα. Να πάμε στον "γιατρό", να πάμε δλδ στον καθρέφτη μας μπροστά και να δούμε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια μας. Όποιος αντέξει για ώρα, θα δει πολλά πράγματα που δεν περίμενε ότι θα δει. Και τότε θ' αρχίσω να ελπίζω ότι κάτι καλό θα βγει από τα χαλάσματα...