Όσοι παρακολουθούτε καιρό το βλογάκιον τούτον, θα ενθυμήστε ίσως αυτήν την ανάρτησή μου (για όσους δεν, η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως), η οποία δεν ήτο αποκαλυπτική στο κείμενό της αλλά επεξηγούντο στα σχόλιά της ...
Από τότε πέρασαν 5 χρόνια κι 9 μήνες ... Το σπίτι αυτό, που στέγασε τον έρωτά μας, την αγάπη μας, την γέννηση του παιδιού μας, τον γάμο μας και την βάπτιση του μικρού μας, τις χαρές, τις λύπες, τις στενοχώριες, τις αγωνίες, τα γέλια, τα πάρτυ, τους καβγάδες, τις γκρίνιες, τα ηλιοβασιλέματα, τα χάδια, τις αγκαλιές και τα φιλιά μας, με λίγα λόγια το σπίτι ΜΑΣ ... είμαστε αναγκασμένοι σε 30 μέρες να το αφήσουμε ...
Παλέψαμε πολύ να το κρατήσουμε τα τελευταία 3,5 χρόνια ... Δυστυχώς, αυτά ακριβώς τα χρόνια αποφάσισαν ο ΓΑΠ κι ο ΒΛΑΚ να βάλουν, και να συνεχίσουν να έχουν, την χώρα και τους πολίτες της σε καθεστώς ομηρίας και εξαθλίωσης ...
Χτες το βράδυ ήταν από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες νύχτες, όταν ανακοινώσαμε στους πολύ καλούς σπιτονοικοκύρηδες ότι πρέπει ν' αφήσουμε το σπίτι μας ... το σπίτι τους ... Αισθάνθηκα σαν να έρχονταν κάποιος και να μ' έβγαζε με την βία έξω, να μου πάρει το δικό μου σπίτι ...
Τον τελευταίο μήνα το μόνο που κάνουμε είναι να βλέπουμε αγγελίες και σπίτια. Δύσκολο πράγμα ... Τελικά, κάπου καταλήξαμε, σε 2 για την ακρίβεια ... Καθένα με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του ... αλλά κανένα σαν αυτό που μένουμε (ή θα μένουμε για 30 μέρες ακόμα ...).
Όπως καταλαβαίνετε, αυτές οι μέρες θα έχουν πολύ τρέξιμο, άγχος και πίουση.
Εύχομαι το νέο σπίτι να είναι το ίδιο ζεστό απέναντί μας και η καινούργια αρχή που κάνουμε να μας φέρει νέες χαρές, αγάπες και χαμόγελα :)
Από τότε πέρασαν 5 χρόνια κι 9 μήνες ... Το σπίτι αυτό, που στέγασε τον έρωτά μας, την αγάπη μας, την γέννηση του παιδιού μας, τον γάμο μας και την βάπτιση του μικρού μας, τις χαρές, τις λύπες, τις στενοχώριες, τις αγωνίες, τα γέλια, τα πάρτυ, τους καβγάδες, τις γκρίνιες, τα ηλιοβασιλέματα, τα χάδια, τις αγκαλιές και τα φιλιά μας, με λίγα λόγια το σπίτι ΜΑΣ ... είμαστε αναγκασμένοι σε 30 μέρες να το αφήσουμε ...
Παλέψαμε πολύ να το κρατήσουμε τα τελευταία 3,5 χρόνια ... Δυστυχώς, αυτά ακριβώς τα χρόνια αποφάσισαν ο ΓΑΠ κι ο ΒΛΑΚ να βάλουν, και να συνεχίσουν να έχουν, την χώρα και τους πολίτες της σε καθεστώς ομηρίας και εξαθλίωσης ...
Χτες το βράδυ ήταν από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες νύχτες, όταν ανακοινώσαμε στους πολύ καλούς σπιτονοικοκύρηδες ότι πρέπει ν' αφήσουμε το σπίτι μας ... το σπίτι τους ... Αισθάνθηκα σαν να έρχονταν κάποιος και να μ' έβγαζε με την βία έξω, να μου πάρει το δικό μου σπίτι ...
Τον τελευταίο μήνα το μόνο που κάνουμε είναι να βλέπουμε αγγελίες και σπίτια. Δύσκολο πράγμα ... Τελικά, κάπου καταλήξαμε, σε 2 για την ακρίβεια ... Καθένα με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του ... αλλά κανένα σαν αυτό που μένουμε (ή θα μένουμε για 30 μέρες ακόμα ...).
Όπως καταλαβαίνετε, αυτές οι μέρες θα έχουν πολύ τρέξιμο, άγχος και πίουση.
Εύχομαι το νέο σπίτι να είναι το ίδιο ζεστό απέναντί μας και η καινούργια αρχή που κάνουμε να μας φέρει νέες χαρές, αγάπες και χαμόγελα :)