Ιστοριούλες...

Νούμερο Ούνο:

Ερχόμασταν πίσω σπίτι...Απογευματάκι. Η κίνηση στην Αθήνα μπόλικη -πρέπει να το συνηθίσω τώρα!- κι ο ταξιτζής δηλωμένος φαν του Σούμι! Το ράδιο τσίτα στον "Ντέρτι" -αν δεν γράφεται έτσι ας μου κάνουν μήνυση- και το γκάζι μισο-κολλημένο στο πάτωμα -έπρεπε να φρενάρει που και που. Κατεβαίνουμε την Βουλιαγμένης, εγώ στην θέση του συνοδηγού, η Μικρή μου πίσω. Προσπεράσματα, σφήνες, ψιλοκοντρίτσες, έχουμε πιάσει τέρμα αριστερό ρεύμα και ξαφνικά πρέπει να στρίψουμε δεξιά! Έχω αρχίσει από μέσα μου τα "κιχ-κιχ-κιχ-κιχ-κιχ" (για να μην πούνε μετά ότι "ούτε κιχ δεν πρόλαβε να κάνει"). Δόξα Τον Πανάγαθο, σταμάτησαν 2 συνάδελφοί του από τα άλλα ρεύματα και περάσαμε! Στον επόμενο δρόμο, 2 λωρίδων που στην ουσία είναι μιάμιση, μπροστά μας άλλος συνάδελφος, ο οποίος βλέποντας τον δικό μας να βιάζεται, κάνει λίγο στην άκρη. Έλα μου όμως που κι οι 2 θέλουν να στρίψουν από τον ίδιο δρόμο! Ο δικός μας κορνάρει και του λέει σε άπταιστα ελληνικά: "Που πας ρε μαλάκα ταρίφα!" (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)

Νούμερο Ντούε:

Χτες βράδυ συνειδητοποίησα ότι μπήκε φθινόπωρο...Άλλο πράγμα να το ξέρεις κι άλλο να το "χωνέψεις". Έφτασα στην προβλήτα με μια ελαφριά καθυστέρηση. Είχα ένα ψιλοάγχος μήπως δεν βρω θέση. Κράτηση είχε γίνει αλλά λόγο του προχωρημένου της ώρας είχε αυτόματα ακυρωθεί. Πάω στα εκδοτήρια, "Μια αντρική, εσωτερική παρακαλώ","Μισό λεπτό...α, ναι, μας έγινε μια ακύρωση πριν λίγο, είστε τυχερός!". Τι να της έλεγα, οτι αυτή η θέση ήταν ούτως ή άλλως δική μου? Χαζέυω λίγο τον κόσμο...Τακτοποιούμαι στο δωμάτιό μου, κατεβαίνω στο πολυ-μάγαζο του πλοίου (που έχει από κολώνιες, βιβλία, μέχρι Μπάρμπι), ψάχνω μήπως πετύχω κανένα καινούργιο του Αρκά αλλά τζίφος. Το μάτι μου πέφτει (όχι στην αλήθεια,ε? Μην μας βγει και κανά κουσούρι!) στο βιβλίο του Μανφρέντι "Η Τελευταία Λεγεώνα", ιστορικό μυθιστόρημα του είδους που αγαπάω. Πέρνω κι ένα Space Gordon για συντροφιά και ανεβαίνω κατάστρωμα. Βυθίστηκα στο βιβλίο μου όταν ξαφνικά σήκωσα τα μάτια...Στο κατάστρωμα, που πριν μια βδομάδα δεν χώραγες να κάτσεις, υπήρχαν 10 άτομα, εμού συμπεριλαμβανομένου...Μ'έπιασε ένα σφίξιμο, κατάλαβα ότι "άνοιξαν τα σχολεία, τέρμα οι διακοπές". Δεν ήταν όμως άσχημο σφίξιμο, ήταν χαράς! Γιατί μπροστά μου ανοίγεται ένας νέος δρόμος, μια νέα προοπτική. Καινούργια σχέδια, καινούργια ζωή! Το μόνο που με δάγκωνε ήταν ότι το ομορφότερο κομμάτι της νέας μου ζωής έμενε πάνω..."Όμως τι είναι 5 μέρες? Μέχρι να το καταλάβουμε, θα έχουν περάσει!". Έκλεισα τα μάτια, έφερα στο μυαλό μου το χαμόγελό σου, σου χαμογέλασα και πήγα στην κουκέτα μου!

Νούμερο Τρε:

Κι αν νομίζεις ότι από αυτό το τοστάκι θα σε άφηνα απ'έξω, κάνεις σφαχτικό λάθος! Είμαι γκαμήλα και ελέφας μαζί! Και μια που "πέρνω αξία επειδή είμαι γκόμενός της", ορίστε τι μου έγραψες σ'ένα κόμεντ: ( :-) )
"φίλε μου καλέ...(αν και λίγο γνωριζόμαστε, εγώ θα σε λέω έτσι...) λοιπόν, όπως έχει πεί και μια ψυχή " τον κόσμο δεν τον βλέπουμε όπως είναι - τον βλέπουμε όπως είμαστε εμείς..." Το λέω για να επισημάνω ότι είσαι ένας χαρούμενος θετικός άνθρωπος και γι'αυτό η ζωή σου αξίζει να έχει καλά πράγματα...είναι κάπως σαν να τα δημιουργείς!!!

(όπως εμένα ας πούμε!!!) "

(γμτ το copy-paste που δεν πιάνει!!!)
Όπως είδες δεν έβαλα την υπογραφή σου! :-)))

Με όλη μου την αγάπη (και το ξέρεις αυτό)!