Ο έρωτας της νύχτας...

Νύχτα, νύχτα εσύ...
που κάτω απ' το φως των χιλιάδων σου λαμπρών αστέρων
χαμένος σε μιαν άκρη σου
την κόρη σου προσμένω, την ηλιόλουστη και την μαυροματούσα
την Σελήνη, ολόγιομη και δροσοσκέπαστη
να με λούσει με το αγνό της φως,
να΄ρθει και να γαληνέψει τ' άπατα νερά
της ταραγμένης μου καρδιάς.
Γιατί, την ώρα τούτη που κοιτώ τ' αέναο στερέωμά σου,
πίσω ως πηγαίνει ο νους μου ανασκυρτά
στην θύμησή της, τη θύμηση που ζωντανή
κρατώ, μακρυά απ' τον φθορέα χρόνο.
Τα μάτια της σαν με κοιτούν,
ίδιες νηφάλιες γαλάζιες λίμνες
όπου χαρά κι ελπίδα πάνε αντάμα,
διώχνουν την σκιά που μαυρίζει την ψυχή μου.
Τα ξανθά της τα μαλιά,
ως παιχνιδίζουν με τον άνεμο,
ίδια πλοκάμια χταποδιού που ψάχνει την τροφή του
έτσι αιχμαλωτίσανε αυτά τον λογισμό μου!
Σελήνη εσύ εκεί, ψηλά στον ουρανό σου,
μητέρα όλων των δύστυχων ως είμαι και εγώ,
άκουσε την παράκληση του ταπεινού του γιου σου
και στείλτου περίσσεια δύναμη
την μπόρα για ν' αντέξει.
Και μ' άκουσε η Μάνα μου και μήνυμα μου στέλνει
με Πούλια και μ' Αυγερινό, τι ποιο γοργά να έρθει:
" Δύναμη και βοηθός ο Ερωτας για σένα,
ο παντοδύναμος θεός που όλους τους συντρέχει ".
Βοήθεια άλλη δεν ήθελα καλύτερη απ' αυτή
γιατί και μόνο τ' όνομα με κάνει δυνατό!