15Αύγουστο στον Μπάλο (...και για την Ηρώ!) - Μέρος 2ον

Μετά από ένα υπέεεεροχο ξημέρωμα (ακούς global ? ξημερώνει κι εδώ !:-)), όπου κοιμήθηκα στις 2 και ξύπνησα στις 6 (άτιμο αγώι!) κι αφού ολοκλήρωσα την δουλειά για να μην με απολύσουνε (έχω 5 στόματα να θρέψω, 3 γάτες, 2 σκύλους, 1 καναρίνι κι 1...καρχαρίνι!:-)), αποφάσισα να ολοκληρώσω αυτό το αφιέρωμα (όχι σαν τους πολιτικούς μας που δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν ποτέ αλλά "ολοκληρώνουν" πάντα πάνω μας...).

Πέρυσι το καλοκαίρι ξε-αρραβωνιάστηκα κι ήμουν στα πολύ -μα πάρα πολύ- down μου ...
περισσότερο γιατί πίστευα πως ο τρόπος κι ο λόγος ήταν μαμακία .... (τεσπά, άλλο ποστάκι αυτό...) Έρχεται λοιπόν ο αξάδερφός μου και μου λέει ότι θα πάνε στον Μπάλο για το 4ήμερο κι αν ήθελα ν'ακολουθήσω!
Αν ήθελα λέει!!! Σαν τρελλός!:-) (όχι πως δεν είμαι, το νόημα να περνάει!). Μαζεύουμε τα συμπράγαλα (=πράγματα) και δρόμο! Ήταν 3 οικογένειες κι εγώ το σύνολον 10 νοματέοι. Το καλό της υπόθεσεις ήταν ότι δεν έχω μεγάλη διαφορά ηλικίας ούτε από τους γονείς ούτε από τα παιδιά, κι έτσι χαβαλεδιάρηδες που είμαστε ήταν σίγουρο ότι θα περνάγαμε καλά!
Αφού κάναμε την γνωστή διαδρομή που περιέγραψα πιο κάτω, φτάνουμε στον Μπάλο όπου μας περιμένει ο καπετάν-Νικόλας με την βάρκα του. Φορτώνουμε απάνω όλη τη πραμάτεια και μένα μαζί (οοοοο πραμάααατευτήηηηης!). Εκεί κάπου άρχισα να την βλέπω ... καπετάν-Κωσταντής! Καζικωμένος (=δεν υπάρχει ακριβής, μη-πρόστυχη μετάφραση!) στην πλώρη έδινα οδηγίες στους ... πισινούς μου (εγώ έχω έναν αλλά ήταν κι άλλοι 2 μέσα:-)). Αφού φτάσαμε τέρμα αριστερά (όπως φαίνεται στην φωτό 1) ξεφορτώσαμε κι αρχίσαμε να στήνουμε τις σκηνές.
Σημαντική παράληψη: στον Μπάλο υπάρχουν άνθρωποι που μένουν μόνιμα όλο το καλοκαίρι κι όχι σε σκηνές! Από αυτά που ξεβράζει η θάλασσα έχουν φτιάξει καλύβες-σπιτάκια με όλα τα κοφμόρ, υπνοδωμάτια, κουζίνα, μπάνιο -όχι τουαλέτα, γι'αυτό πάμε στο ... μεγάλο, αν και η καντίνα που'ναι εκεί διαθέτει μία. Υπάρχουν ηλεκτρογεννήτριες για τα ψυγεία και για τον απαραίτητο -λιγοστό- φωτισμό! Ένας από αυτούς είναι κι ο καπετάν-Νικόλας, που για συντομία θα τον λέμε "Καπετάνιο"
Στην παραλία λοιπόν είχαμε και το beach-bar μας, "Ο έναστρος ουρανός". "Παρκάραμε" τις σκηνές από δίπλα και το βραδάκι πήγαμε να ρίξουμε δίχτυα. Ξεκινήσαμε με τον καπετάνιο και τον ξάδερφό μου και ανοιχτήκαμε για τα καλά. Φανταστήτε τώρα σκηνικό στην επιστροφή: βράδυ, ησυχία (εκτός από τον θόρυβο της μικρής μηχανής), αστέρια στον ουρανό, ο Μπάλος μπροστά μας κι από πάνω το φεγγάρι σε μια μεσαία φέτα, να φωτίζει το δρόμο μας.............Θεϊκό! Εγώ κλασικά στην πλώρη ,κάτι σαν τον Λεονάρντο (μόνο που δεν υπήρχε περίπτωση να πνιγώ όπως έκανε αυτός ο λαλάκας!).
Την άλλη μέρα το πρωΐ βγάλαμε καλή ψαριά, που θα την κάναμε κακαβιά! Αφού ξεψαρίσαμε, πήγαμε για μπάνιο, όπου μετά θα περιμέναμε να'ρθουν η ξαδερφούλα μου με μια συμφοιτήτριά της (α,ναι, παράληψη Νο2:ο ξάδερφός μου στην ουσία είναι θείος μου αλλά επειδή με περνάει 8 έτη, δεν θέλει να του το ...θυμίζω!).
...............Κι εκεί αγαπητοί μου φίλοι ξεκινάει το μαρτύριό μου!!!!! Γιατί η συμφοιτήτρια ήταν ... φτυστή -ΜΑ ΟΛΟΦΤΥΣΤΗ- με τον πρώτο μου έρωτα, που είχαμε χωρίσει πριν 2 χρόνια.....Είχαν μάλιστα και την ίδια ημερομηνία γέννησης!!!!!!! (μπεεεεε πρόβατε, ισχύουν τελικά τ'αστρολογικά δίδυμα? κι αν ναί, υπάρχει περίπτωση να γίνουν και ... τρίδυμα??? Γιατί θα λωλαθώ στο τέλος!) Όπως καταλαβαίνεται πέρασα από 3 εγκεφαλικά, 2 καρδιακά, 40 κύματα κι 60 μαθητάδες (άσχετο!).

(Θυμάστε φαντάζομαι για πιο λόγο πήγα Μπάλο,ε? για να ξεχάσω.....λέει!......)

Το βραδάκι πάντως μ'αποζημίωσε . Φτιάχτηκε μια κακαβιά που όμοιά της δεν έχει ξαναγίνει (εκτός από τα χέρια του καπετάνιου)! Ομηρικές μάχες γύρω από μια κουταλιά που περίσσευε! Άλλο να σας το γράφω κι άλλο να το βλέπετε! Κατ'όπιν, για την χώνεψη, τσακίσαμε μερικά ουισκάκια στο μπαρ και ακολούθησε η γνωστή φιλολογική συζήτηση (περί ανέμων και υδάτων), κάτω από την απέραντη ησυχία και τα άστρα....Βέβαια, εγώ είχα καρφιά στον κώλο, με την άλλη δίπλα μου, και φερόμουνα σαν χάχας!...δεν ήξερα η αριστερά μου τι ποιεί (ούτε κι η δεξιά μου. βέβαια!). Αφού τους έκανα να νοιώσουν όλους άβολα (...εδώ υπάρχει ένας έρωτας....μεγάααααλοοοοοος....), σε κάποια φάση -ευτυχώς- συνήλθα!
Διάολε, δεν θα άφηνα τις γυναίκες να μου ταράξουν την ηρεμία που τόσο είχα ανάγκη! Ε, μετά άρχισα πάλι τα πειράγματα και τα γέλια (είμαι γνωστό πειραχτήρι...ε,Μικρή:-ΡΡΡ) και περάσαμε καταπληκτικά δίπλα στο νερό!
Το επόμενο πρωΐ ήρθε το καλύτερο....Κατά τις 6.30 ξύπνησα (στην ύπαιθρον δεν μπορείς να κοιμάσαι και μέχρι το βράδυ...) έφτιαξα φραπεδιά (χωρίς παγάκια) κι έκατσα να χαζεύω το θέαμα....Ο ήλιος ανάτειλε από πίσω από το βουνό, έριχνε το φως του πάνω στο Τηγάνι, το οποίο καθρεπτιζόταν πάνω στην -λάααααδι- λιμνοθάλασσα μπροστά μου.....Εξστασιάστηκα....Μοναδικές στιγμές χαλάρωσης........
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και τις επόμενες ημέρες.........Εγώ είχα πάρει προαγωγή σε πρώτο καπετάνιο (ούτε κάν...μούτσος!) κι η ζωή κυλούσε ωραία.......Ώσπου, ήρθε η στιγμή του γυρισμού.....Με βαριά καρδιά πήραμε τα πράγματα και μπήκαμε στο καράβι.....

Δώσαμε όμως μια υπόσχεση: φέτος θα επιστρέψουμε δριμύτεροι!!!!.......

Ποιος ακολουθεί ???

:-)))))